Lendas do Pedregal

AS lendas do Pedregal de Irimia.
Hai oitocentos anos, unha vella meiga vivía no alto da serra e negouse a pagar tributos aos frades do convento de Santa María de Meira. A resposta dos monxes foi contundente: decidiron aproveitar aquelas terras para manter o seu gando. En vinganza, a vella cortou todo abastecemento de auga proveniente dos seus dominios, e taponou con pedras o nacemento do río.

Outra historia di que en época remota unha bruxa pretendía expulsar da vila aos frades; para iso ía pola serra cunha morea de pedras; de súpeto, oíu as campás a rebato. Presa de medo, deixou caer as pedras e, de modo inesperado, xurdiu o Pedregal de Irimia.

Aínda hai unha versión diferente: as pedras foron deixadas alí por unhas xentes que pretendían, unha tarde de tormenta, guindalas contra o convento, mais fuxiron ao veren no ceo a figura de Bernardo de Claraval.

As tres versións, sen dúbida, teñen algo en común: os receos provocado polo enorme poder dos frades de Meira, donos durante a Idade Media de terras que ían de Amandi ata Sober e de Ribadeo ata Ortigueira.